Czerpał u źródeł antyku
fot. Pochodnie Nerona/Wikimedia Commons (Ten plik pochodzi ze zbiorów cyfrowych Muzeum Narodowego w Krakowie i jest dostępny pod identyfikatorem cyfrowym 269717)
Henryk Hektor Siemiradzki (ur. 12 października?/24 października 1843 w Nowobiełgorodzie, zm. 23 sierpnia 1902 w Strzałkowie)
REKLAMA
Henryk Hektor Siemiradzki – polski malarz, przedstawiciel akademizmu.
Jego rodzicami byli Hipolit i Michalina z Pruszyńskich, siostra Anny Ciundziewickiej. Ojciec Henryka pełnił wysoką funkcję w armii Imperium Rosyjskiego, jednak dzieci zostały wychowane w duchu polskiej tradycji katolickiej. W ich rodzinie znajdował się dom w Charkowie, który później posłużył za nazwę ulicy, początkowo nazywanej Siemiradzką, a obecnie Siemigradzką.
Na życzenie ojca, Henryk ukończył studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Charkowskiego, zdobywając stopień kandydata nauk przyrodniczych na podstawie dysertacji dotyczącej instynktu owadów. Następnie rozpoczął studia malarskie na Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1871 roku ukończył studia i otrzymał 6-letnie stypendium rządowe. Po tym wyjechał do Monachium, a w trakcie podróży, po raz pierwszy w życiu, odwiedził Kraków. W Monachium nawiązał kontakty z wieloma polskimi artystami, w tym Józefem Brandtem i Stanisławem Witkiewiczem.
W 1872 roku wybrał się do Włoch, odwiedzając takie miejsca jak Wenecja, Florencja, Neapol, gdzie miał okazję zobaczyć wybuch Wezuwiusza. Ostatecznie osiedlił się w Rzymie, w okolicach placu Hiszpańskiego. W 1873 roku poślubił swoją 18-letnią kuzynkę, Marię Pruszyńską z Koroleszczewicz nad Świsłoczą, z którą miał czworo dzieci. W 1876 roku rodzina Siemiradzkich przeniosła się do własnej willi. W 1884 roku zakupił dworek w Strzałkowie koło Radomska, gdzie przez wiele lat spędzał letnie wakacje wraz z rodziną.
W 1901 roku zachorował, utracił zdolność mowy. Jesienią spotkał się jeszcze w Łodzi z Henrykiem Sienkiewiczem. Krótko przed swoją śmiercią, za zgodą lekarzy, udał się do Strzałkowa, gdzie zmarł. Jego ciało zostało pochowane na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 67-6-1/2). 24 września 1903 roku prochy przeniesiono do krypty zasłużonych na krakowskiej Skałce.
Był członkiem wielu europejskich akademii i czerpał inspirację do swoich dzieł z klasycznego antyku. Tworzył epickie i monumentalne kompozycje, które emanowały spokojem i harmonią. Jego prace wyróżniały się starannym doborem kolorów oraz obfitością detali, takich jak ciała, ozdoby, drzewa, marmury i płaskorzeźby.
W roku 1879 podarował miastu Kraków obraz "Pochodnie Nerona" jako pierwsze dzieło w kolekcji krakowskiego Muzeum Narodowego.
Henryk Siemiradzki był autorem licznych obrazów oraz projektów kurtyn dla Teatru Miejskiego w Krakowie w 1894 roku i Teatru Wielkiego we Lwowie w 1900 roku.
Jego osiągnięcia zostały docenione przez nadanie mu tytułu członka honorowego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz odznaczenia Legią Honorową, Orderem Korony Włoskiej, Orderem św. Stanisława III klasy i komandorią Orderu Świętych Maurycego i Łazarza.
W ramach swojego działalności artystycznej Henryk Siemiradzki rozwinął kierunki akademickie, dodając do nich techniki malowania na świeżym powietrzu oraz precyzyjne studiowanie formy i efektów świetlnych. Charakteryzował się również tendencją do tworzenia malarskich scen, które wydawały się teatralne, a jego obrazy często łączyły malownicze krajobrazy z idealizowanymi postaciami. Jego prace były głównie zainspirowane tematyką historyczną i biblijną.
Noc Iwana Kupały (1880)
Talizman (1880)
Z życiorysu
Jego rodzicami byli Hipolit i Michalina z Pruszyńskich, siostra Anny Ciundziewickiej. Ojciec Henryka pełnił wysoką funkcję w armii Imperium Rosyjskiego, jednak dzieci zostały wychowane w duchu polskiej tradycji katolickiej. W ich rodzinie znajdował się dom w Charkowie, który później posłużył za nazwę ulicy, początkowo nazywanej Siemiradzką, a obecnie Siemigradzką.
Na życzenie ojca, Henryk ukończył studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Charkowskiego, zdobywając stopień kandydata nauk przyrodniczych na podstawie dysertacji dotyczącej instynktu owadów. Następnie rozpoczął studia malarskie na Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1871 roku ukończył studia i otrzymał 6-letnie stypendium rządowe. Po tym wyjechał do Monachium, a w trakcie podróży, po raz pierwszy w życiu, odwiedził Kraków. W Monachium nawiązał kontakty z wieloma polskimi artystami, w tym Józefem Brandtem i Stanisławem Witkiewiczem.
W 1872 roku wybrał się do Włoch, odwiedzając takie miejsca jak Wenecja, Florencja, Neapol, gdzie miał okazję zobaczyć wybuch Wezuwiusza. Ostatecznie osiedlił się w Rzymie, w okolicach placu Hiszpańskiego. W 1873 roku poślubił swoją 18-letnią kuzynkę, Marię Pruszyńską z Koroleszczewicz nad Świsłoczą, z którą miał czworo dzieci. W 1876 roku rodzina Siemiradzkich przeniosła się do własnej willi. W 1884 roku zakupił dworek w Strzałkowie koło Radomska, gdzie przez wiele lat spędzał letnie wakacje wraz z rodziną.
W 1901 roku zachorował, utracił zdolność mowy. Jesienią spotkał się jeszcze w Łodzi z Henrykiem Sienkiewiczem. Krótko przed swoją śmiercią, za zgodą lekarzy, udał się do Strzałkowa, gdzie zmarł. Jego ciało zostało pochowane na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 67-6-1/2). 24 września 1903 roku prochy przeniesiono do krypty zasłużonych na krakowskiej Skałce.
Twórczość
W roku 1879 podarował miastu Kraków obraz "Pochodnie Nerona" jako pierwsze dzieło w kolekcji krakowskiego Muzeum Narodowego.
Henryk Siemiradzki był autorem licznych obrazów oraz projektów kurtyn dla Teatru Miejskiego w Krakowie w 1894 roku i Teatru Wielkiego we Lwowie w 1900 roku.
Jego osiągnięcia zostały docenione przez nadanie mu tytułu członka honorowego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz odznaczenia Legią Honorową, Orderem Korony Włoskiej, Orderem św. Stanisława III klasy i komandorią Orderu Świętych Maurycego i Łazarza.
W ramach swojego działalności artystycznej Henryk Siemiradzki rozwinął kierunki akademickie, dodając do nich techniki malowania na świeżym powietrzu oraz precyzyjne studiowanie formy i efektów świetlnych. Charakteryzował się również tendencją do tworzenia malarskich scen, które wydawały się teatralne, a jego obrazy często łączyły malownicze krajobrazy z idealizowanymi postaciami. Jego prace były głównie zainspirowane tematyką historyczną i biblijną.
Noc Iwana Kupały (1880)
Talizman (1880)
PRZECZYTAJ JESZCZE
