Ostatnie zdanie część XII
W końcu udało im się podążyć w nowym kierunku, w stronę „Przyszłości”, i tym sposobem zatrzymały się na przystanku oznaczonym jako „Beatsy”.
REKLAMA
Poprzednia część „Ostatniego zdania”
Tuż obok manekina do granic możliwości przypominającego przyjaciółkę Blake znajdowała się fiolka z różnokolorowymi pigułkami. Szkło podpisane było etykietą „Rozwiązanie”. Zaintrygowana nastolatka sięgnęła po tabletki i zaczęła czytać ich skład. Nie zdążyła nawet dotrzeć do końca, a oczy paliły jej się żarzącym ogniem. Dla pewności powtórnie zerknęła na nazwę sektora: dostrzegła wyraźnie - to Przyszłość. Dlaczego?, zapytała, jakby miało to cokolwiek zmienić. Ponieważ zniknęłaś, a Beatsy potwornie na tobie zależy. Bała się o ciebie.
Czy mogę to jakoś powstrzymać? Harpo rozprostowała smukłe palce i również skupiła wzrok na fiolce. Obawiam się, że nie. I zamiast rozpłakać się, czy zacząć wrzeszczeć, Blake po prostu od Harpo odeszła. Sunęła przed siebie, nie zastanawiając się i nie dociekając. Nową wiedzę starała się przyjmować do wiadomości beznamiętnie, choć jej serce waliło jak oszalałe.
Siedemnastolatce udało się dostrzec ścianę. Oznaczało to zatem, że zbliżyła się do końca własnej historii opowiadanej przez wiecznie nienasyconą pisarkę. Widniał przed nią wielki szyld podpisany czerwonym lakierem jako „Psychiatryk przy Temple Street”. Na niewielkich rozmiarów stołeczku znajdowała się teczka, a w niej dokumenty należące do pacjenta. Zdenerwowana dziewczyna zajrzała do jej wnętrza. Imię i nazwisko zgadzały się z jej danymi. Moje życie faktycznie jest niewarte zachodu. Tym bardziej, że czekają mnie takie rzeczy. Dzięki, Harpo, Blake uśmiechnęła się blado.
Harpo czuła się głupio; plan fabuły, którą kiedyś zresztą uważała za wybitną, okazał się jedynie zlepkiem informacji i splotów zdarzeń, jakie wykradła ze swojego życiorysu. To nie tak, że tkwiła w niej uśpiona i niedostrzeżona przez nikogo artystka. Kobieta splagiatowała jedynie koleje losu, w jakich sama brała udział. Wszystkie te twarze i sytuacje… i miejsca. Całość stanowiła kopię, której oryginał został doświadczony przez Harpo na przestrzeni całego jej istnienia aż do trzydziestych piątych urodzin. Nie była wcale wielką osobistością; to poczucie niższości wobec świata nakazywało jej bronić się przed pospolitością. Być może starszyzna miała rację: pisanie i tworzenie to bajanie dla kretynów.
Tak naprawdę jedyną powierniczką jej misternego planu na stworzenie bestselleru była Blake. Harpo nie była jednak na tyle wyrachowana, żeby poprosić rudowłosą o recenzję.
Wiesz, kiedy kończy się twój horror? Właśnie w tym szpitalu dowiadujesz się z czasem, że zmyśliłaś sobie wszystko, a rodzice bardzo cię kochają i co tydzień przywożą ci do szpitala bombonierki. Chłodne powietrze rozniosło po korytarzu histeryczny śmiech Blake. Myślałaś, że taka książka jakkolwiek się sprzeda? Przecież to są jakieś bzdury i farmazony. Harpo przygryzła wargę. Dlaczego tak patrzysz, Harpo? Sama chyba rozumiesz, że to nie ma najmniejszego sensu! Każdy by to dostrzegł. Niespełnione marzenie, które Harpo nosiła w sobie od dziecka wzięło górę. Jej sylwetka materializowała się w rozmaitych miejscach, tworząc świetlną poświatę, aż finalnie wylądowała kilka centymetrów przed Blake. Nie masz odwagi, by powtórzyć to jeszcze raz. Dziewczyna uśmiechnęła się nienawistnie i powtórzyła: Twoja książka nie ma najmniejszego sensu. Leczysz tylko chore urojenia. I w tej samej chwili Harpo zniknęła za ciężkimi drzwiami, które trzasnęły z hukiem. Blake pozostała w pracowni sama i doszła do wniosku, że to dobra szansa, aby zrobić research na własną rękę. Chciała dowiedzieć się na swój temat znacznie więcej niż zdążyła zobaczyć w ciągu ostatnich godzin.
Autorka: Zuzanna Menard
Tuż obok manekina do granic możliwości przypominającego przyjaciółkę Blake znajdowała się fiolka z różnokolorowymi pigułkami. Szkło podpisane było etykietą „Rozwiązanie”. Zaintrygowana nastolatka sięgnęła po tabletki i zaczęła czytać ich skład. Nie zdążyła nawet dotrzeć do końca, a oczy paliły jej się żarzącym ogniem. Dla pewności powtórnie zerknęła na nazwę sektora: dostrzegła wyraźnie - to Przyszłość. Dlaczego?, zapytała, jakby miało to cokolwiek zmienić. Ponieważ zniknęłaś, a Beatsy potwornie na tobie zależy. Bała się o ciebie.
Czy mogę to jakoś powstrzymać? Harpo rozprostowała smukłe palce i również skupiła wzrok na fiolce. Obawiam się, że nie. I zamiast rozpłakać się, czy zacząć wrzeszczeć, Blake po prostu od Harpo odeszła. Sunęła przed siebie, nie zastanawiając się i nie dociekając. Nową wiedzę starała się przyjmować do wiadomości beznamiętnie, choć jej serce waliło jak oszalałe.
Siedemnastolatce udało się dostrzec ścianę. Oznaczało to zatem, że zbliżyła się do końca własnej historii opowiadanej przez wiecznie nienasyconą pisarkę. Widniał przed nią wielki szyld podpisany czerwonym lakierem jako „Psychiatryk przy Temple Street”. Na niewielkich rozmiarów stołeczku znajdowała się teczka, a w niej dokumenty należące do pacjenta. Zdenerwowana dziewczyna zajrzała do jej wnętrza. Imię i nazwisko zgadzały się z jej danymi. Moje życie faktycznie jest niewarte zachodu. Tym bardziej, że czekają mnie takie rzeczy. Dzięki, Harpo, Blake uśmiechnęła się blado.
Harpo czuła się głupio; plan fabuły, którą kiedyś zresztą uważała za wybitną, okazał się jedynie zlepkiem informacji i splotów zdarzeń, jakie wykradła ze swojego życiorysu. To nie tak, że tkwiła w niej uśpiona i niedostrzeżona przez nikogo artystka. Kobieta splagiatowała jedynie koleje losu, w jakich sama brała udział. Wszystkie te twarze i sytuacje… i miejsca. Całość stanowiła kopię, której oryginał został doświadczony przez Harpo na przestrzeni całego jej istnienia aż do trzydziestych piątych urodzin. Nie była wcale wielką osobistością; to poczucie niższości wobec świata nakazywało jej bronić się przed pospolitością. Być może starszyzna miała rację: pisanie i tworzenie to bajanie dla kretynów.
Tak naprawdę jedyną powierniczką jej misternego planu na stworzenie bestselleru była Blake. Harpo nie była jednak na tyle wyrachowana, żeby poprosić rudowłosą o recenzję.
Wiesz, kiedy kończy się twój horror? Właśnie w tym szpitalu dowiadujesz się z czasem, że zmyśliłaś sobie wszystko, a rodzice bardzo cię kochają i co tydzień przywożą ci do szpitala bombonierki. Chłodne powietrze rozniosło po korytarzu histeryczny śmiech Blake. Myślałaś, że taka książka jakkolwiek się sprzeda? Przecież to są jakieś bzdury i farmazony. Harpo przygryzła wargę. Dlaczego tak patrzysz, Harpo? Sama chyba rozumiesz, że to nie ma najmniejszego sensu! Każdy by to dostrzegł. Niespełnione marzenie, które Harpo nosiła w sobie od dziecka wzięło górę. Jej sylwetka materializowała się w rozmaitych miejscach, tworząc świetlną poświatę, aż finalnie wylądowała kilka centymetrów przed Blake. Nie masz odwagi, by powtórzyć to jeszcze raz. Dziewczyna uśmiechnęła się nienawistnie i powtórzyła: Twoja książka nie ma najmniejszego sensu. Leczysz tylko chore urojenia. I w tej samej chwili Harpo zniknęła za ciężkimi drzwiami, które trzasnęły z hukiem. Blake pozostała w pracowni sama i doszła do wniosku, że to dobra szansa, aby zrobić research na własną rękę. Chciała dowiedzieć się na swój temat znacznie więcej niż zdążyła zobaczyć w ciągu ostatnich godzin.
Autorka: Zuzanna Menard
PRZECZYTAJ JESZCZE
