Podręcznik o różach III
Różnice kulturowe przytrafiają się, co oczywiście jest absolutnie naturalne, ale coraz częściej zdarza mi się myśleć, że tak czy siak dominująca pozostaje rozprzestrzeniająca się unifikacja; widzę, że moich rówieśników z różnych krajów spaja przede wszystkim jedno - chęć śmiania się, potrzeba harcowania i wzbudzania zainteresowania w Internecie. I każdego z nas zaczyna dopadać dorosłość.
REKLAMA
Każdy z nas wyznacza swoje cele i wszyscy snujemy plany mogące nas do tych celów przybliżyć. To dla nas najważniejsze spoiwo - młodość i wszelkie związane z nią niedookreślone zjawiska. Młodzi, z konieczności, wpadają w świat pieniądza, niezrozumiałych układów i robią coś, często wbrew sobie, bo tak samo postępowali kiedyś ich rodzice i to normalne, że na wszystko trzeba sobie w świecie zasłużyć. To normalne, że bajki, które dopadały nas w dzieciństwie bledną, a wakacyjny czas, kiedyś w całości przeznaczamy na włóczęgi i siatkówkę, dzisiaj staje się po prostu czasem letnim.
Nie chcę jednak narzekać; wkraczanie w dorosłość nie musi wcale być początkiem umierania, choć każdego wczesnego poranka jestem przekonana, że „Udeptuję skórę tej/Skąpanej w mroku planety/Z naiwnością, na którą stać/Stać chyba tylko dziecko”1, bo dopiero co wyślizgnęłam się z łóżka, a szczypiące powietrze już wali mnie po zaspanych oczach.
Ale nie chcę narzekać… Bo wkraczanie w odwieczny i przypisany każdemu człowiekowi proces starzenia się jest stopniowym wyzbywaniem się tego, co w nas najbardziej naiwne, i egoistyczne (choć dzisiaj najkorzystniej byłoby stawiać się na pierwszym miejscu). To wykorzystywanie tego, czego nas nauczono; to doskonalenie przymiotów, które do tej pory tkwiły w naszych ciałach uśpione. Warto podejść do tematu dorastania z przymrużeniem oka, ponieważ nie postępuje ono szybko; po prostu pewnego dnia otworzymy oczy szerzej i coś w nas boleśnie zda sobie sprawę, że na dobre staliśmy się elementem kapitalistycznego mechanizmu napędzającego współczesną rzeczywistość. Będzie to cios, który potrwa chwilę, a życie pobiegnie dalej.
Metafora róży rysuje się następująco: musisz po nią sięgnąć i nie możesz, mimo drażniących ukłuć, z niej zrezygnować. Bo mimo wszelkich niedogodności potrzebujesz jej teraz najbardziej i nie możesz przestać - wspierasz w ten sposób niezdefiniowaną i chwiejną przyszłość, o której wszędzie się trąbi i o którą każdy walecznie stara się walczyć.
Autorka: Zuzanna Menard
1 - Hey, Dorosłość Jak Początek Umierania
Nie chcę jednak narzekać; wkraczanie w dorosłość nie musi wcale być początkiem umierania, choć każdego wczesnego poranka jestem przekonana, że „Udeptuję skórę tej/Skąpanej w mroku planety/Z naiwnością, na którą stać/Stać chyba tylko dziecko”1, bo dopiero co wyślizgnęłam się z łóżka, a szczypiące powietrze już wali mnie po zaspanych oczach.
Ale nie chcę narzekać… Bo wkraczanie w odwieczny i przypisany każdemu człowiekowi proces starzenia się jest stopniowym wyzbywaniem się tego, co w nas najbardziej naiwne, i egoistyczne (choć dzisiaj najkorzystniej byłoby stawiać się na pierwszym miejscu). To wykorzystywanie tego, czego nas nauczono; to doskonalenie przymiotów, które do tej pory tkwiły w naszych ciałach uśpione. Warto podejść do tematu dorastania z przymrużeniem oka, ponieważ nie postępuje ono szybko; po prostu pewnego dnia otworzymy oczy szerzej i coś w nas boleśnie zda sobie sprawę, że na dobre staliśmy się elementem kapitalistycznego mechanizmu napędzającego współczesną rzeczywistość. Będzie to cios, który potrwa chwilę, a życie pobiegnie dalej.
Metafora róży rysuje się następująco: musisz po nią sięgnąć i nie możesz, mimo drażniących ukłuć, z niej zrezygnować. Bo mimo wszelkich niedogodności potrzebujesz jej teraz najbardziej i nie możesz przestać - wspierasz w ten sposób niezdefiniowaną i chwiejną przyszłość, o której wszędzie się trąbi i o którą każdy walecznie stara się walczyć.
Autorka: Zuzanna Menard
1 - Hey, Dorosłość Jak Początek Umierania
PRZECZYTAJ JESZCZE
