Dzień Walki z Ubóstwem
pexels/8078366
Wiele osób utraciło wrażliwość na informacje o globalnej biedzie, co powoduje poczucie bezsilności. Niektórzy sugerują, że bycie ubogim jest wynikiem cech charakteru lub osobistych umiejętności, ale to stwierdzenie jest nieprawdziwe.
REKLAMA
Międzynarodowy Dzień Walki z Ubóstwem, ang. International Day for the Eradication of Poverty – ustanowiony w 1992 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ obchodzony co roku 17 października.
Pierwowzorem tej inicjatywy był obchodzony w tym dniu od roku 1987 przez organizacje pozarządowe w wielu krajach Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Nędzy, zainicjowany przez powstały we Francji międzynarodowy ruch ATD Czwarty Świat.
Dzień ten poświęcony jest najuboższym jako wyraz hołdu dla ofiar nędzy na całym świecie, znak solidarności i braterstwa z najuboższymi oraz zaangażowania się w poszanowanie i przestrzeganie Praw Człowieka. Obchody mają uświadomić opinii publicznej konieczność likwidacji ubóstwa na całym świecie, zwłaszcza w krajach rozwijających się, oraz zwrócić uwagę, że walka z ubóstwem stała się priorytetem na drodze rozwoju.
Ubóstwo może stanowić przeszkodę dla rozwoju osobistego, ograniczać możliwość uczestniczenia w życiu społecznym i komplikować funkcjonowanie rodzin. Osoby te są pozbawione możliwości pełnej realizacji swojego potencjału, co osłabia spójność społeczną i stwarza zagrożenie dla dynamicznego, zrównoważonego rozwoju, który sprzyja włączeniu społecznemu.
Dla tych, których standard życia odbiega od akceptowanych społecznych norm, osiągnięcie godnego życia, wolnego od wstydu, stygmatyzacji i strachu, jest trudne. Niemniej jednak, osoby dotknięte ubóstwem rzadko się poddają; zazwyczaj są niezwykle wytrwałe i odpornie dążą do poprawy swojej sytuacji.
Ubóstwo stanowi naruszenie fundamentalnych praw człowieka – praw ekonomicznych, społecznych i kulturowych. Podjęcie odpowiednich działań w celu zmiany obecnej sytuacji stanowi moralny i polityczny obowiązek wobec osób zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym.
Największe ryzyko zagrożenia ubóstwem dotyczy dzieci, kobiet będących samotnymi matkami, młodzieży w wieku 18-24 lat, osób o niskim poziomie wykształcenia i ograniczonych umiejętnościach zawodowych, osób niepełnosprawne, członków mniejszości etnicznych, zwłaszcza Romów, uchodźców, osób ubiegających się o azyl oraz imigrantów spoza granic Unii Europejskiej oraz obywateli jednego państwa UE mieszkających w innym – wszystkie te grupy ludności są bardziej narażone na ubóstwo. Osoby na emeryturze są bardziej narażone na ubóstwo głównie w Estonii, na Łotwie, Litwie i w Bułgarii, co jest przede wszystkim wynikiem braków w systemach emerytalnych, a także struktury wiekowej w tych krajach i różnic płacowych między płciami, które wpływają na różnice w wysokości świadczeń emerytalnych.
Pierwowzorem tej inicjatywy był obchodzony w tym dniu od roku 1987 przez organizacje pozarządowe w wielu krajach Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Nędzy, zainicjowany przez powstały we Francji międzynarodowy ruch ATD Czwarty Świat.
Dzień ten poświęcony jest najuboższym jako wyraz hołdu dla ofiar nędzy na całym świecie, znak solidarności i braterstwa z najuboższymi oraz zaangażowania się w poszanowanie i przestrzeganie Praw Człowieka. Obchody mają uświadomić opinii publicznej konieczność likwidacji ubóstwa na całym świecie, zwłaszcza w krajach rozwijających się, oraz zwrócić uwagę, że walka z ubóstwem stała się priorytetem na drodze rozwoju.
Czym jest ubóstwo?
Osoby dotknięte ubóstwem i wykluczeniem społecznym nie dysponują wystarczającymi dochodami i zasobami. Brakuje im dostępu do niezbędnych usług publicznych i prywatnych, które są niezbędne do zachowania godnego standardu życia.Ubóstwo może stanowić przeszkodę dla rozwoju osobistego, ograniczać możliwość uczestniczenia w życiu społecznym i komplikować funkcjonowanie rodzin. Osoby te są pozbawione możliwości pełnej realizacji swojego potencjału, co osłabia spójność społeczną i stwarza zagrożenie dla dynamicznego, zrównoważonego rozwoju, który sprzyja włączeniu społecznemu.
Dla tych, których standard życia odbiega od akceptowanych społecznych norm, osiągnięcie godnego życia, wolnego od wstydu, stygmatyzacji i strachu, jest trudne. Niemniej jednak, osoby dotknięte ubóstwem rzadko się poddają; zazwyczaj są niezwykle wytrwałe i odpornie dążą do poprawy swojej sytuacji.
Ubóstwo stanowi naruszenie fundamentalnych praw człowieka – praw ekonomicznych, społecznych i kulturowych. Podjęcie odpowiednich działań w celu zmiany obecnej sytuacji stanowi moralny i polityczny obowiązek wobec osób zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym.
Największe ryzyko zagrożenia ubóstwem dotyczy dzieci, kobiet będących samotnymi matkami, młodzieży w wieku 18-24 lat, osób o niskim poziomie wykształcenia i ograniczonych umiejętnościach zawodowych, osób niepełnosprawne, członków mniejszości etnicznych, zwłaszcza Romów, uchodźców, osób ubiegających się o azyl oraz imigrantów spoza granic Unii Europejskiej oraz obywateli jednego państwa UE mieszkających w innym – wszystkie te grupy ludności są bardziej narażone na ubóstwo. Osoby na emeryturze są bardziej narażone na ubóstwo głównie w Estonii, na Łotwie, Litwie i w Bułgarii, co jest przede wszystkim wynikiem braków w systemach emerytalnych, a także struktury wiekowej w tych krajach i różnic płacowych między płciami, które wpływają na różnice w wysokości świadczeń emerytalnych.
Co pomoże w zwalczaniu ubóstwa?
- wspieranie edukacji: inwestycje w edukację mogą pomóc w wyposażeniu ludzi w niezbędne umiejętności do znalezienia pracy i poprawy swojego poziomu życia. Programy wspierające edukację zwłaszcza wśród osób o niskim poziomie wykształcenia są istotne,
- tworzenie miejsc pracy oraz promowanie przedsiębiorczości może pomóc w zwiększeniu zarobków i zmniejszeniu bezrobocia,
- programy wsparcia społecznego, takie jak świadczenia socjalne, opieka zdrowotna i inne, są istotne dla osób znajdujących się w ubóstwie. Pomagają one zaspokoić podstawowe potrzeby i zapobiegać dalszemu pogorszeniu się sytuacji,
- przeciwdziałanie dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne czy niepełnosprawność,
- dostęp do opieki zdrowotnej jest kluczowy dla zapobiegania ubóstwu wynikającemu z kosztów leczenia chorób,
- wspieranie społeczności marginalizowanych, takich jak Romowie czy inne mniejszości etniczne
- inwestycje w infrastrukturę, takie jak drogi, transport publiczny, woda i kanalizacja, mogą poprawić dostęp do miejsc pracy i usług, co może wpłynąć na poprawę warunków życia,
- programy szkoleniowe i wsparcie w rozwoju umiejętności zawodowych, które pomogą osobom bez pracy znaleźć zatrudnienie lub polepszyć swoje perspektywy zawodowe.
PRZECZYTAJ JESZCZE
