Reportaż. Praga - część III

Ciągnęłam za sobą dosyć sporą walizkę, nie miałam nawet siły, żeby stabilnie stać, a komunikacją trzęsło tak, że przewracali się wszyscy, włącznie z rodakami. W końcu, to było przesądzone, musiałam się zachwiać; na szczęście w porę chwyciłam się fotela, a przewróciła się tylko walizka. Prawdopodobnie przygniotła stopę siedzącego przede mną niemłodego dżentelmena, lecz ten, podsłuchując wcześniej nasze niezrozumiałe gaworzenie, przeczuwał, że jesteśmy turystkami, więc pomógł mi z bagażem i uśmiechnął się niewinnie. Z lupą nie odnalazłabym grymasu na jego twarzy…

Wyrozumiałość. Szybko zrozumiałam, że Czesi nie wściekają się, kiedy czegoś nie rozumiem, robię źle lub proszę, aby wytłumaczyli mi coś ponownie. Przez parę dni zdążyłam wrosnąć w ten schemat; błądziłam w obcym świecie i zadawałam multum pytań, lecz Czesi z reguły pozostawali cierpliwi i uczyli mnie nowości. Odczułam to trochę jak powrót do dzieciństwa. Jesteś turystą? Wiele można ci wybaczyć…

W jaki sposób obie strony komunikowały się ze sobą? Najczęściej udawało nam się dogadać w języku angielskim (żadne zaskoczenie), bo spora część napotkanych przez nas ludzi tak, jak my, po prostu Czechy zwiedzała. Z obywatelami natomiast bywało różnie; pojawiały się wspomniany angielski, polski, słowiańska hybryda językowa i, oczywiście, gesty. Przyjemnym narzędziem okazał się również Googlowski tłumacz i wcale nie uważam, żeby było to coś złego. Przeciwnie - podczas śledzenia nieprzetłumaczonego na angielski menu wystarczyło skierować aparat na treść i przetłumaczyć. Dzięki temu wszystko okazywało się bardziej przejrzyste. Dobrze wiedzieć, że w każdej sytuacji da się odnaleźć sensowne wyjście i że nie jesteśmy skazani tylko na słowniki.

Kiedy przysłuchiwałam się Czechom, żałowałam jednak, że nie mogę być częścią ich aktu komunikacji. Język czeski, kiedy się go ze wszystkich stron bacznie słucha, potrafi zafascynować i zaciekawić. Nie chodzi tu tylko o podobieństwa do polskiego, bo i takie się zdarzają, lecz o ten nieokreślony pierwiastek, który sprawia, że czeski brzmi mięciutko i słodko (to komplement!). Nie zliczę nawet wyrażeń, które zrobiły na mnie wielkie wrażenie, kiedy mijałyśmy billboardy z reklamami albo szyldy, których treść interpretowałyśmy na własny sposób. Często korzystałyśmy z usług komunikacji miejskiej, więc w mojej pamięci na trwałe zapisały się te dwa słówka: děkuji (wdzięcznie brzmiące „dziękuję”) oraz stanice (stacja np. kolejowa). Może to niezbyt fachowe spostrzeżenie, ale język czeski przyrównałyśmy to delikatniejszego i mniej twardego języka polskiego (to chyba całkiem niekontrolowane, porównywać swój język ojczysty z tym, w który się człowiek wdraża).

Ale… zboczyłam nieco z kursu… Otóż chciałam jeszcze napomknąć co nieco o wrażeniach ze spaceru po V Úžlabině. Ulica ta znajduje się praktycznie na obrzeżach Pragi i nie przykuwa uwagi niczym specjalnym, ale pierwszego dnia jedna myśl bezustannie krążyła mi po głowie, a mianowicie - nieodparte wrażenie, że gdzieś już coś takiego widziałam… Wysokie wieżowce i naznaczony czasem asfalt stanowiły tło dla ludzi dźwigających ciężkie torby z zakupami. Czyjeś dzieci krzyczały wniebogłosy, a kobiety przechadzały się w pseudomarkowych ubraniach. Całokształt sprawiał wrażenie niekończącej się gonitwy za tym, co zachodnie… Czyżbym w ogóle wyjechała za granicę?

Kolejna część reportażu już wkrótce!

Autorka: Zuzanna Menard